Het Edson ensemble speelt in de Zuiderkerk. Vanwege het slechte weer, files en parkeerproblemen begint het concert 5 minuten later.
Remi Edson vertelt over zijn ensemble; een bijzondere mix van instrumenten en van mensen uit verschillende landen met verschillende achtergronden.
Hun pas uitgebrachte CD heeft dan ook de naam Hydra, een veelkoppige slang.
Dan begint de muziek. Heel zacht en van heel ver in de woestijn komen al die slangenkoppen elk uit een eigen richting. Steeds dichterbij. Je denkt dat ze elkaar zoeken om samen één slang te worden. Maar dat gebeurt niet.
Elk voor zich komen ze dichterbij. Maar bij gebrek aan ritme, herkenbare melodielijnen, blijf ik zelf gedesoriënteerd in die woestijn achter.
Omdat luisteren niet voldoet, ga ik kijken:
Wat een schitterend instrument, zo’n basklarinet. Zo groot! En de contrabasspeler die zichtbaar met af en toe een grote glimlach geniet, terwijl zijn handen zich als spinnen over het instrument bewegen. Dan Remi Edson zelf, die in een soort stille extase is. Ik denk, dat hij als enige de muziek echt begrijpt: hij is dan ook de componist!
De muziek staat genoteerd op blaadjes, die soms stuk voor stuk op de grond gelegd worden maar ook grotere bladen die ook nog omgekeerd moeten worden. Bij zo’n ensemble zou ik een IPad verwachten maar niets is zoals het is. Als de muziek stopt , zijn er al 3 nummers voorbij!
Een weifelend applaus volgt. Ben ik niet de enige dolende in de woestijn?
Maar er zijn gelukkig ook mensen die thuis zijn in dit muziekgenre en het woord prachtig over hun lippen krijgen! En ja, ook dat klopt: prachtig zoals ieder speelt en ook superknap!
Zo’n Teddy Sicking die tussen in een stukje speelde op haar viool en daarbij ontroerend mooi meezong. Pas 4de jaars conservatorium studente en dan dit kunnen; wat een talent!
Eenheid en iets vertrouwds ontstaat, voor mijn oor althans, na de pauze.
Ritme krijgt de overhand in de Perpetual Motion Machine, waarin alle percussie instrumenten een rol krijgen, de huid van de contrabas net zo belangrijk wordt als de snaren en de alt violist behalve schitterend te spelen ook blijkt te kunnen zingen en uit de kast, pardon op de kist (Cajon), soleert als drummer. Met trompet en dwarsfluit als wegwijzers vind ik de weg naar huis en maakt ontroering en bewondering voor dit bijzondere ensemble zich van mij meester. Er volgt dan ook een daverende staande ovatie.
En na een mooie toegift, nog een keer!
Liesbeth van Blokland
Komentar